Lindemans Faro

De zure geur zet je op het verkeerde been als je denkt een lambiek te gaan drinken en het granaatappelmelasse blijkt te zijn. Toch vind ik het een leuk karakter hebben

Redelijk zoet, maar dat hoort ook wel bij een Faro. Ik mis echter wel een beetje een zure balans. Redelijk kruidig is wel fijn om wat meer diepte te krijgen in dit bier. Het mist echter wat balans.

De naam 'Faro' heeft voor mij altijd iets mysterieus. Terug in de tijd, naar smoezelige Belgische cafeetjes waar geuze en lambik uit aardewerken kannen wordt geschonken, en waar met een lambikstoemper het suikerklontje in het glas wordt fijngestampt om het zure bier beter drinkbaar te maken (of te verpesten, volgens de huidige geuze-liefhebbers). Maar geur en smaak van dit bier slaan dat beeld snel aan diggelen. Er blijft weinig over van de complexiteit van een mooie oude Geuze. Dit smaakt naar goedkope ice-tea met citroensap dat vervolgens weer stevig wordt aangezoet. Non merci.

Het zoete aspect van dit bier overschaduwt naar mijn mening het zuur iets te veel. Er blijft daardoor in plaats van een frisse smaakbeleving een wat zoet en plakkerig gevoel over. Er zitten genoeg interessante smaken in het bier, waaronder een droog bittertje op het einde, maar voor mij blijft het dus wat te zoet voor een mooie beoordeling.

Dit is een geweldig bier! Maar Let op, het is wel een zurig bier. Dit bier kun je drinken, koud tot zeerkoud in de zomer en in de winter is het heerlijk om een glaasje tijdens de apperooo.

De eerste keer dat ik Faro dronk was in Brussel. Ik was in een 'bierig' gezelschap en één van ons wist nog een speciaal 'adresje'. Het was nog vroeg op de dag en na een avond vol Belgisch lekkers stond mijn hoofd op dat moment meer naar een lekkere kop koffie. Niets van dat alles! Waar we waren moest er Faro worden gedronken, doceerde onze biervriend. Een voor mij tot op dat moment onbekende biervariant die na het bestellen ervan in een grote kan aan tafel werd gebracht. Deze was volgetapt aan de bar. Een paar glazen erbij en vervolgens was het zelf inschenken. Met afschuw kan ik naar toeristen kijken die in hartje Amsterdam of op Schiphol te lui zijn om steeds een verse pint te bestellen maar in plaats daarvan een paar keer vanuit een pitcher het glas vullen met lauw en lamgeslagen pils. Maar dit had wel wat. Van de smaak zelf herinner ik me alleen nog de zoetigheid en van welke brouwer het was? Geen idee. Faro is niet zozeer een biertype, maar simpelweg gezoete Lambiek. Het zal nooit potten kunnen breken in Nederland, en nu ik het voor het eerst na al die jaren weer eens proef snap ik dat wel. Dit bier drink je in België, in een klassieke omgeving. Maar hier in de Hollandse polder zal de mix van zoet en zuur slechts een klein, publiek aanspreken.

Lambiek is een mooi traditioneel Belgisch streekbier van spontane gisting, maar niet erg toegankelijk. Velen vinden pure lambiek of gueuze te zuur van smaak. Zij moeten de faro eens proberen, een op eikenhout gerijpte lambiek gezoet met kandijsuiker. Ook deze van Lindemans is een verfrissende doordrinker, met een prettig laag alcoholpercentage van 4,5%. Zuur en zoet houden elkaar mooi in evenwicht.

Hoewel dit niet mijn bier is vind ik het wel een mooi samenspel tussen zoet en zuur wat het bier een verfrissend geheel geeft.En toch ook een beetje een droge afdronk.Ondanks dit niet mijn bier is zal ik er niet voor weglopen.