Maximus Pandora

Volgens het etiket een "Dutch Pale Ale met Amerikaanse hop", als IPA liefhebber denk je dan al gauw dat het bier te weinig hopkarakter heeft. Maar als je eenmaal hebt gerealiseerd dat het niet als IPA bedoeld is, dan kan je alleen maar concluderen dat de brouwer met deze DPA een zeer mooi gebalanceerd bier heeft geschapen.

Een hoppy Pale Ale... de kleine, ondergewaardeerde broer van het IPA. Maar dat is niet juist omdat de grensen tussen Session IPA’s, Hoppy Pale Ales, IPA’s en Imperial en Dubbel IPA’s vloeiend in elkaar over gaan. Dus even kijken waar hier de focus zou moeten liggen: op de hop natuurlijk! Verse, intense hop ondersteund van een fijne mout ‘backbone’. En wat geeft ons het Pandora uit Utrecht? Qua uitzien al heel veel, mooie donker gouden kleur en een fijne witte schimkraag. Dat gaat ge goede kant uit… toch? Nejain, als de Duitsers zeggen , zeker is het aroma niet vervelend, maar ook niet zo uitgesproken als ik verwachte. Droog gras, bessen en wat vochtige kelder. Misschien is mijn flesje toch al wat te oud. De smaak gaf als eerst een mandje vol met bramen die al snel verdween, ook het fruit gom was al snel weg en maakt plaats voor een droge, grazige smaak die in je keel blijft plakken. Ook de alcoholgehalte lijkt hoger dan die is. Prima bier, zeker nog beter als die vers is – maar ik heb zo een gevoel van: niet vlees, niet vis…

Frisse Pale Ale.. of noem het een bitter blond bier. Verfrissend bier om te bestellen als je op een zonnig terras geniet van het mooie lenteweer! Lekker met gefrituurde inktvisringen met aioli.

Een mooie tussenvorm tussen een pale-ale en een klassiek blond. Een sierlijke lichte zoetigheid uit de mout, gecomplimenteerd door een kruidig/fruitige hop in de staart.

Een aangenaam blond bier met een goede bitterheid, een goede dorstlesser met een bite. De Amerikaanse hop komt niet echt tot z'n recht.

Mist wat uitgesproken reuk en smaak associaties beetje vlak. Overall wel een goed doordrinkbaar bier.