St. Bernardus in Watou brouwde vroeger de bieren voor de nabijgelegen Sint Sixtusabdij, bekend van de Westvleteren bieren. In die tijd waren de trappisten niet zo van de nieuwerwetse bieren, zoals de tripels. Toen de monniken in 1992 weer zelf hun trappistenbieren gingen brouwen, lag de weg op voor St. Bernardus om een Tripel te brouwen. Dat hebben ze ook gedaan, en hoe! Dit is een formidabele Tripel met alles er op en er aan.
Belgische bieren zijn sinds kort cultureel werelderfgoed. En Tripels hebben daaraan zeker bijgedragen. Een complexe bierstijl en heel populair, dat is zeker een stuk drinkbare cultuur.
De St. Bernardus Tripel laat direct bij het schenken zien, dat het een echte Tripel is: troebel, oranjekleurig en bekroont met een mooi wit schuim.
Het aroma is een fantastische mix van banaan, groene appel, witte druif, kruidnagel, anijs en een idee van toffee. Complex en diep.
De smaak is fijn en kruidig, heeft een licht fruitig zuurtje en eindigt met een peperig droge bitterheid zoals het hoort. Veel Tripels zijn gewoon te zoet. Deze niet. Het alcoholgehalte is continu present, maar zeker nier overheersend.
Zicht 8,5
troebel, oranje, dikke zitte schuim
Neus 8,5
banaan, groene appel, witte druif, kruidnagel
Smaak 8,0
kruidig, licht fruitig, peperig bittere afdronk, zacht voor een Tripel
Een voorbeeldige Tripel met een goede zoet/bitterheidbalans en een aangename fruitigheid. Het hoge koolzuurgehalte stoort me wel (net als bij veel andere Belgische bieren). Het bier heeft een mooi droge afdronk, die je aanzet tot een volgende slok!
Zicht 7,0
troebel, flets geel met een stevige volle witte schuimkraag
Neus 7,5
geel fruit; banaan, ananas, abrikoos, kruidig
Smaak
eerst wat zoet maar daarna veel bitterheid, lekker fruitig, in de nasmaak blijft de bitterheid prettig hangen
